Ιστορία της Ελλάδος

Ιστορία της Ελλάδος ΟΖ΄
Ολιβιέρου Γολδσμιθίου, Βιέννη 1805

το τέλος του Σόλωνα

Εις αυτήν την γενικήν θλίψην, η οποία προήρχετο από την μωρίαν του ενός μέρους, και από την προδοσίαν του ετέρου, όλη η πόλις ην το θέατρον θορύβου, και αταξίας, άλλων μεν φευγόντων, άλλων δε εν εαυτοίς αλγούντων, και άλλων ετοιμαζομένων υπομόνως προς τον ζυγόν της δουλείας. Ο Σόλων ην ο μόνος, όστις αφόβως εθρήνει την μωρίαν του τότε καιρού, και ωνείδιζε τους Αθηναίους διά την ανανδρίαν, και προδοσίαν, λέγων, ότι πρώην μεν ην ευκολώτερον να εμποδίσωσι την τυραννίδα συνισταμένη, τώρα δε είναι λαμπρότερον να την εκριζώσωσιν, αφ’ ου έλαβε σύστασιν· και περί αυτού μεν έλεγεν, εβοήθησε το κατά δύναμιν τη πατρίδι μετ’ αυχαριστήσεως, άλλως δε δεν εφοβείτο τίποτες, επειδή τώρα εις τον αφανισμόν της πατρίδος, η μόνη παραμυθία ην η προβεβηκυία ηλικία του, δι’ ην ήλπιζε να μη επιζήση πολύν χρόνον την συμφοράν της πατρίδος· και τω όντι δεν επέζησε την της πατρίδος του ελευθερίαν περισσότερον από δύο χρόνους, αλλ’ απέθανεν εν Κύπρω ογδοηκοντούτης, κλαυθείς, και θαυμασθείς από όλην την Ελλάδα. Ο Σόλων ου μόνον ην εμπειρότατος νομοθέτης, αλλ’ έτι εφημίζετο και διά πολλάς αρετάς. Αυτός ην τόσον έμπειρος εις την Ρητορικήν, ώστε απ’ αυτού χρονολογεί ο Κικέρων την Ρητορικήν εν Αθήναις. Προς τούτοις αυτός ην έμπειρος εις την Ποιητικήν, περί ου ο Πλάτων λέγει, ότι μόνον δι’ έλλειψιν ανηκούσης επιμελείας, δεν έφθασε να φιλονεικήση με τον ίδιον Όμηρον περί των πρωτείων.