Ιστορία της Ελλάδος

Ιστορία της Ελλάδος

Ολιβιέρου Γολδσμιθίου, Βιέννη 1805

Πολίτες και Μέτοικοι

Επειδή η Ελλάς ήλλαττε διά παντός ου μόνον την διοίκησιν, άλλ’ έτι και τα έθιμα, και καθ’ αιώνα παρίστατο εις μίαν πολλά διαφορετικήν εικόνα, αναγκαίον έσται να κάμωμεν προ του Περσικού πολέμου μίαν δευτέραν επιθεώρησιν της συμμαχίας ταύτης των μικρών Δημοκρατιών, όπως συγκρίνοντες την δύναμιν τούτων με την δύναμιν του εχθρού, ίδοιμεν πόσον υπερβαίνει η σοφία, η παιδεία, και η ανδρεία, τον αριθμόν, τον πλούτον, και την αλαζονείαν.

Ημείς θέλομεν αριθμήσει εν ταύτη τη Συμμαχία πρώτην τας Αθήνας, την μητρόπολιν της Αττικής, της οποίας όλη η επικράτεια μόλις υπερέβαινε κατά την περιοχήν τα μεγαλήτερα Κομητάτα της Αγγλίας. Ως τόσον εκείνο οπού τη έλλειπε κατά την έκτασιν, ανεπληρούτο από τους πολίτας, οι οποίοι ήσαν παιδιόθεν εμπειροπόλεμοι, και εν άκρα πεποιθήσει της υπεροχής των. Οι Ρήτορες, οι Φιλόσοφοι, και οι Ποιηταί, είχον δώση ήδη μαθήματα καλλιεργείας εις το ανθρώπινον γένος· και οι Στρατηγοί των μ’ όλον οπού ήσαν γεγυμνασμένοι μόνον εις μικρούς αγώνας μετά των γειτόνων, ως τόσον άρχησαν να εφευρίσκωσι νέα στρατηγήματα εις τον πόλεμον. Τρία είδη κατοίκων ήσαν εν Αθήναις, Πολίται, Μέτοικοι, και Δούλοι , ων οι μεν Πολίται ήσαν ως 21,000, οι δε Μέτοικοι ως 10,000, οι δε Δούλοι 40 έως 60,000

[1] Όσοι μεν κατώκουν εν Αθήναις διά παντός ωνομάζοντο Μέτοικοι, όσοι δε επ’ ολίγον καιρού, Ξένοι
[2] Αθην Δειπν Βιβλ. ς΄, 20

Ιστορία της Ελλάδος

Ιστορία της Ελλάδος ΠΓ΄
Ολιβιέρου Γολδσμιθίου, Βιέννης 1805

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Δ΄

Σύντομος επιθεώρησις της καταστάσεως της Ελλάδος προ του Περσικού πολέμου.

Έως ώδε ίδομεν τας επαρχίας της Ελλάδος εις παντοτεινόν κλονισμόν, και ταραχήν, αλλάς μεν στερεουμένας, άλλας δε πάλιν αφανιζομένας· ένα μικρόν έθνος πολεμούν μετά του ετέρου, και αμφότερα καταπινόμενα από το τρίτο. Ίδομεν πάσαν πόλιν αποβάλλουσαν την προκαταρτικήν διοίκησιν, και κερδίζουσαν βαθμηδόν περισσοτέραν ελευθερίαν. Προς τούτοις ίδομεν την τε εισαγωγήν των γεγραμμένων νόμων, και το όφελος οπού προυξένουν, δίδοντες στερεότητα εις την πολιτείαν.

Εις το διάστημα τούτων των αγώνων, εν ω τα διάφορα έθνη της Ελλάδος ηγωνίζοντο ούτω, να γένωσιν έκαστον δυνατώτερον των ομόρων, και να στερεώσωσι την ελευθερίαν εν ταις πατρίσιν αυτών, αι Ηθικαί επιστήμαι, η Ρητορική, η Ποιητική, και η Τακτική, έκαμνον ταχείαν πρόοδον αναμεταξύ των, και αι αρχαί, οπού είχον δανεισθή κατ’ αρχάς από τους Αιγυπτίους, ηύξανον οσημέραι, και ετελειοποιούντο θαυμασίως. Επειδή η Ελλάς συνίστατο από διαφόρους μικράς γειτνιαζούσας Δημοκρατίας, διαφερούσας κατά τους νόμους, και τα έθιμα, τούτο ην αδιάκοπος πηγή φιλοτιμίας· και πάσα πόλις εφιλοτιμείτο να περάση την άλλην ου μόνον εις την Πολεμικήν, αλλά και εις όλας τας τέχνας της ειρήνης. Διά τούτο αυταί μεν ίσταντο διηνεκώς με τα άρματα εις τας χείρας, εξασκούμεναι εις τον πόλεμον· οι δε φιλόσοφοι, και Ποιηταί, περιερχόμενοι από πόλιν εις πόλιν, περεκίνουν αυτάς διά των διδασκαλιών, και ηρωϊκών ύμνων προς πόθον της αρετής, και προς ζήλον της στρατιωτικής δόξης. Αύται αι ειρηνικαί, και πολεμικαί αυτών εντέλειαι ύψωσαν τους Έλληνας εις τον υψηλότατον κολοφώνα του μεγέθους, και μόνον εχθρός άξιος των αρμάτων τους έλειπε, διά να δείξωσιν εις τον κόσμον την υπεροχήν των. Η περσική Μοναρχία, η μεγίστη κατ’ εκείνον τον καιρόν, αφάνη ευθύς αντίζηλος αυτών· και ο αγών έπαυσε με την παντελή αυτής καταστροφήν.

Ιστορία της Ελλάδος

Ιστορία της Ελλάδος ΠΒ΄_ Ολιβιέρου Γολδσμιθίου, Βιέννη 1805 _ Το τέλος της Τυραννίας _ Αλλ’ αύται αι συμμαχίαι, αφ’ ων ήλπιζε την μεγίστην βοήθειαν, προυξένησαν την καταστροφήν του. Οι Αλκμαιωνίδαι, μία φαμήλια εξ Αθηνών, ήτις εξωρίσθη κατά την αρχήν της επαναστάσεως, επάσχιζον να εκκόψωσι πάσαν φιλίαν αυτού μετά των Σπαρτιατών, έως ου τέλος κατώρθωσαν τον σκοπόν των· όντες γαρ πλούσιοι, άμα δε και πολλά πλουσιόδωροι, προς ταις άλλαις δημοσίαις εκδουλεύσεσιν έλαβον την ελευθερίαν να ανακτίσωσιν εκ θεμελίων τον εν Δελφοίς βωμόν [1], κτίσαντες μεγαλοπρεπέσταταμε Πάριον μάρμαρον. Η τοιαύτη ελευθεριότης, και μεγαλοδωρία επεσπάσατο την ευγνωμοσύνην της Ιερείας του Απόλλωνος, η οποία θέλουσα να τους ανταμείψη, έκαμνε διά των χρησμών να αντηχώσι πανταχού αι επιθυμίαι των. Επειδή δε οι Αλκμαιωνίδαι δεν επεθύμουν άλλότι τόσον, όσον την κατάλυσιν της εν Αθήναις Τυραννίδος, η Πυθία εβοήθησε τους σκοπούς των· και οσάκις ήρχοντο οι Σπαρτιάται να ερωτήσωσι το μαντείον περί τινος υποθέσεως, δεν υπέσχετο την παρά θέων βοήθειαν, ειμή όταν αποκαταστήσωσιν εις τους Αθηναίους την ελευθερίαν. Αύτη η προσταγή του μαντείου επανελήφθη τοσάκις, ώστε τελευταίον απεφάσισαν οι Σπαρτιάται να υπακούσωσιν. Ως τόσον ο μεν πρώτος πόλεμος δεν απέβη ευτυχής, επειδή ο σταλείς στρατός κατά του Τυράννου εδιώχθη οπίσω μετά φθοράς· ο δε δεύτερος ευτύχησε[2], και αι Αθήναι επολιωρκήθησαν, οι δε υιοί του Ιππίου έγιναν αιχμάλωτοι, εν ω εξεπέμποντο της πόλεως αλλαχού προς ασφάλειαν. Διά να εξαγοράση ο πατήρ τους υιούς από την αιχμαλωσίαν, ηναγκάσθη να συγκατανεύση να αφήση την Μοναρχίαν, και να αναχωρήσης από την Ατιτκήν εις διάστημα πέντε ημερών.Κατ’ αυτόν τον τρόπον ηλευθερώθησαν τέλος αι Αθήναι, και ανέλαβον την ελευθερίαν κατά τον αυτόν χρόνον[3], καθ’ ον εδιώχθησαν οι βασιλείς από την Ρώμην। Οι Αλκμαιωνίδαι ήσαν μεν κυρίως το όργανον ταύτης της μεταβολής, αλλ’ ο λαός εφαίνετο μάλλον ευγνώμων προς τους δύο φίλους, οπού υπήρξαν πρωταίτιοι αυτής. τα ονόματα του Αρμοδίου, και του Αριστογείτονος ήσαν εις μέγιστον σέβας καθ’ όλους τους ακολούθους αιώνας, και εθεωρούντο σχεδόν ισόθεοι. Τα αγάλματά των ηγέρθησαν κατά την αγοράν, η οποία τιμή δεν εδόθη ποτέ εις κανένα άλλον προ αυτών· οσάκις δε ενέβλεπεν ο λαός εις αυτά, ησθάνετο μίαν αγάπην διά την ελευθερίαν, και εν άσπονδον μίσος κατά της Τυραννίδος, τα οποία ούτε ο καιρός, ούτε ο φόβος εδυνήθη μετά ταύτα να ρξαλέιψη από την ψυχήν των. _ [1] Ο βωμός έτυχε τότε να καή. Ηρόδ. Ε’. 62. Πινδ. Πυθ. _ [2] Ανδοκ. μυς. _ [3] Κτ. κ. 3496