Ιστορία της Ελλάδος

Ιστορία της Ελλάδος ΠΒ΄_ Ολιβιέρου Γολδσμιθίου, Βιέννη 1805 _ Το τέλος της Τυραννίας _ Αλλ’ αύται αι συμμαχίαι, αφ’ ων ήλπιζε την μεγίστην βοήθειαν, προυξένησαν την καταστροφήν του. Οι Αλκμαιωνίδαι, μία φαμήλια εξ Αθηνών, ήτις εξωρίσθη κατά την αρχήν της επαναστάσεως, επάσχιζον να εκκόψωσι πάσαν φιλίαν αυτού μετά των Σπαρτιατών, έως ου τέλος κατώρθωσαν τον σκοπόν των· όντες γαρ πλούσιοι, άμα δε και πολλά πλουσιόδωροι, προς ταις άλλαις δημοσίαις εκδουλεύσεσιν έλαβον την ελευθερίαν να ανακτίσωσιν εκ θεμελίων τον εν Δελφοίς βωμόν [1], κτίσαντες μεγαλοπρεπέσταταμε Πάριον μάρμαρον. Η τοιαύτη ελευθεριότης, και μεγαλοδωρία επεσπάσατο την ευγνωμοσύνην της Ιερείας του Απόλλωνος, η οποία θέλουσα να τους ανταμείψη, έκαμνε διά των χρησμών να αντηχώσι πανταχού αι επιθυμίαι των. Επειδή δε οι Αλκμαιωνίδαι δεν επεθύμουν άλλότι τόσον, όσον την κατάλυσιν της εν Αθήναις Τυραννίδος, η Πυθία εβοήθησε τους σκοπούς των· και οσάκις ήρχοντο οι Σπαρτιάται να ερωτήσωσι το μαντείον περί τινος υποθέσεως, δεν υπέσχετο την παρά θέων βοήθειαν, ειμή όταν αποκαταστήσωσιν εις τους Αθηναίους την ελευθερίαν. Αύτη η προσταγή του μαντείου επανελήφθη τοσάκις, ώστε τελευταίον απεφάσισαν οι Σπαρτιάται να υπακούσωσιν. Ως τόσον ο μεν πρώτος πόλεμος δεν απέβη ευτυχής, επειδή ο σταλείς στρατός κατά του Τυράννου εδιώχθη οπίσω μετά φθοράς· ο δε δεύτερος ευτύχησε[2], και αι Αθήναι επολιωρκήθησαν, οι δε υιοί του Ιππίου έγιναν αιχμάλωτοι, εν ω εξεπέμποντο της πόλεως αλλαχού προς ασφάλειαν. Διά να εξαγοράση ο πατήρ τους υιούς από την αιχμαλωσίαν, ηναγκάσθη να συγκατανεύση να αφήση την Μοναρχίαν, και να αναχωρήσης από την Ατιτκήν εις διάστημα πέντε ημερών.Κατ’ αυτόν τον τρόπον ηλευθερώθησαν τέλος αι Αθήναι, και ανέλαβον την ελευθερίαν κατά τον αυτόν χρόνον[3], καθ’ ον εδιώχθησαν οι βασιλείς από την Ρώμην। Οι Αλκμαιωνίδαι ήσαν μεν κυρίως το όργανον ταύτης της μεταβολής, αλλ’ ο λαός εφαίνετο μάλλον ευγνώμων προς τους δύο φίλους, οπού υπήρξαν πρωταίτιοι αυτής. τα ονόματα του Αρμοδίου, και του Αριστογείτονος ήσαν εις μέγιστον σέβας καθ’ όλους τους ακολούθους αιώνας, και εθεωρούντο σχεδόν ισόθεοι. Τα αγάλματά των ηγέρθησαν κατά την αγοράν, η οποία τιμή δεν εδόθη ποτέ εις κανένα άλλον προ αυτών· οσάκις δε ενέβλεπεν ο λαός εις αυτά, ησθάνετο μίαν αγάπην διά την ελευθερίαν, και εν άσπονδον μίσος κατά της Τυραννίδος, τα οποία ούτε ο καιρός, ούτε ο φόβος εδυνήθη μετά ταύτα να ρξαλέιψη από την ψυχήν των. _ [1] Ο βωμός έτυχε τότε να καή. Ηρόδ. Ε’. 62. Πινδ. Πυθ. _ [2] Ανδοκ. μυς. _ [3] Κτ. κ. 3496