Ιστορία της Ελλάδος ΠΗ΄Ολιβιέρου Γολδσμιθίου, Βιέννη 1805
Όλαι αι μικρότεραι επαρχίαι της Ελλάδος εφαίνοντο, ότι εμιμούντο μόνον τας Αθήνας· και μ’ όλον οπού ήσαν κατώτεραι από αυτάς κατά πάντα, ως τόσον κάθε μία προήγαγεν εκ μέρους της μεγάλους φιλοσόφους, και περιφήμους στρατηγούς. Μόνον η Σπάρτη δεν εμιμείτο άλλην επαρχίαν, αλλ’ επέμενεν αυστηρώς εις τους νόμους του Λυκούργου, και απέβαλλεν όλας τας τέχνας της ειρήνης, οπού καλλιεργούσιν άμα, και εκνευρούσι τον νουν του ανθρώπου· και ούσα συνειθισμένη μόνον εις πόλεμον, δεν εμελέτα άλλο, ειμή εκστρατείας και μάχας, ως σκηνάς ησυχίας, και αναπαύσεως. Όλοι οι νόμοι της Σπάρτης, και αι διαταγαί του Λυκούργου, δεν είχον άλλον σκοπόν, ειμή τον πόλεμον· επειδή όλα τα άλλα, ως τέχναι, επιστήμαι, εμπόριον, και αυτή η Γεωργική ήσαν απηγορευμένα τοις Σπαρτιάταις. Οι κάτοικοι της Λακεδαίμονος ήσαν διττοί, πρώτον μεν εκείνοι οπού κατώκουν την πόλιν Σπάρτην, όθεν και ωνομνάζοντο Σπαρτιάται και δεύτερον οι κάτοικοι της χώρας αυτής, Περίοικοι ή Λακεδαιμόνιοι καλούμενοι. Εις τον καιρόν του Λυκούργου, οι μεν Σπαρτιάται ήσαν ως εννέα χιλιάδες, οι δε Λακεδαιμόνιοι ως τριάκοντα χιλιάδες[1]. Αυτός ο αριθμός ηλαττώθη μάλλον, ήπερ ηυξήθη εις τους εισέπειτα χρόνους· ως τόσον συνεκροτείτο έτι εν φοβερόν στράτευμα, το οποίον πολλάκις έδιδε νόμους εις την επίλοιπον Ελλάδα. Όλοι οι Σπαρτιατικοί ονομαζόμενοι κυριώς στρατιώται εθεωρούντο ως το άνθος του έθνους, το οποίον ημπορούμεν να κρίνωμεν από την άκραν λύπην του λαού, ότε επιάσθησαν[2] εν τω άμα από τους Αθηναίους τριακόσιοι αυτών αιχμάλωτοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου