Ιστορία της Ελλάδος ΠΕ΄
Ολιβιέρου Γολδσμιθίου, Βιέννη 1805
πολιτογράφηση
Ουδείς εδύνατο να είναι Πολίτης, ειμή εκ γενέσεως (γνήσιοι), η πολιτογραφίας (δημοποίητοι). Διά να είναι τις γνήσιος πολίτης, εχρειάζετο να γεννηθή από πατέρα, και μητέρα Αθηναίους, και ελευθέρους. Ο λαός όμως εδύνατο να δώση τοις ξένοις το δικαίωμα του πολίτου· και όσοι επολιτογραφούντο ούτως, είχον σχεδόν τα αυτά προνόμια, και δίκαια με τους γνησίους πολίτας. Το προνόμιον τούτο εδίδετο ενίοτε εις ένδειξιν τιμής, και ευγνωμοσύνης και εις εκείνους, οπού ηγαθοποίουν την επαρχίαν, ως εις τον Ιατρόν Ιπποκράτην[1]· και οι ίδιοι βασιλείς ηγωνίζοντο εσθ’ ότε να λάβωσι τούτον τον τίτλον δι’ αυτούς, και τα παιδία των. Όταν οι νέοι εγίνοντο είκοσι χρόνων, ομνύοντες πρότερον, ενεγράφοντο εν τω καταλόγω των Πολιτών, και ούτως εθεωρούντο ως μέλη της πολιτείας.
Όσοι Μέτοικοι ήρχοντο να κατοικήσωσιν εν Αθήναις διά το εμπόριον, ή άλλοτι εργόχειρον, δεν είχον μέρος εις την διοίκησιν, μήτε εψηφοφόρουν επ’ εκκλησίας, αλλ’ υπερασπίζοντο από μερικούς πολίτας, Προστάτας ονομαζόμενους· δι’ ό και έπρεπε να κάμωσιν εις τούτους μερικάς εκδουλεύσεις, εις δε την επαρχίαν επλήρωνον κατ’ έτος ένα φόρον (μετοίκιον) δώδεκα δραχμών[2], και ότε δεν ήσαν εις στάσιν πληρωμής, εγίνοντο δούλοι, και επωλούντο δημοσία[3]
Ολιβιέρου Γολδσμιθίου, Βιέννη 1805
πολιτογράφηση
Ουδείς εδύνατο να είναι Πολίτης, ειμή εκ γενέσεως (γνήσιοι), η πολιτογραφίας (δημοποίητοι). Διά να είναι τις γνήσιος πολίτης, εχρειάζετο να γεννηθή από πατέρα, και μητέρα Αθηναίους, και ελευθέρους. Ο λαός όμως εδύνατο να δώση τοις ξένοις το δικαίωμα του πολίτου· και όσοι επολιτογραφούντο ούτως, είχον σχεδόν τα αυτά προνόμια, και δίκαια με τους γνησίους πολίτας. Το προνόμιον τούτο εδίδετο ενίοτε εις ένδειξιν τιμής, και ευγνωμοσύνης και εις εκείνους, οπού ηγαθοποίουν την επαρχίαν, ως εις τον Ιατρόν Ιπποκράτην[1]· και οι ίδιοι βασιλείς ηγωνίζοντο εσθ’ ότε να λάβωσι τούτον τον τίτλον δι’ αυτούς, και τα παιδία των. Όταν οι νέοι εγίνοντο είκοσι χρόνων, ομνύοντες πρότερον, ενεγράφοντο εν τω καταλόγω των Πολιτών, και ούτως εθεωρούντο ως μέλη της πολιτείας.
Όσοι Μέτοικοι ήρχοντο να κατοικήσωσιν εν Αθήναις διά το εμπόριον, ή άλλοτι εργόχειρον, δεν είχον μέρος εις την διοίκησιν, μήτε εψηφοφόρουν επ’ εκκλησίας, αλλ’ υπερασπίζοντο από μερικούς πολίτας, Προστάτας ονομαζόμενους· δι’ ό και έπρεπε να κάμωσιν εις τούτους μερικάς εκδουλεύσεις, εις δε την επαρχίαν επλήρωνον κατ’ έτος ένα φόρον (μετοίκιον) δώδεκα δραχμών[2], και ότε δεν ήσαν εις στάσιν πληρωμής, εγίνοντο δούλοι, και επωλούντο δημοσία[3]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου