Ιστορία της Ελλάδος ΝΣΤ΄Ολιβιέρου Γολδσμιθίου, Βιέννη 1805
2ος Μεσσηνιακός πόλεμος
Μετά μίαν αυστηράν υποταγήν τριάκοντα εννέα χρόνων[1], οι Μεσσήνιοι έκαμον τέλος πάντων μίαν ανδρικήν απόπειραν διά να ελευθερωθώσιν υπό την οδηγίαν του γενναιοτάτου, και εμπειροτάτου στρατηγού Αριστομένους. Η τύχη της πρώτης μάχης ην αμφιρρεπής, και οι Λακεδαιμόνιοι παρεκινήθησαν από το Μαντείον να ζητήσωσι στρατηγόν από τους Αθηναίους, οι οποίοι έστειλαν τον Τυρταίον, ποιητήν τινα και διδάσκαλον γραμμάτων[2], του οποίου το κύριον έργον ην να δημηγορή, και να επαγγέλη στίχους. Ούτος ο νέος στρατηγός πολλά ολίγον μεν ήρεσκε τοις Σπαρτιάταις, αλλ’ η προς το Μαντείον ευλάβεια εκράτει αυτούς ευπειθείς εις τας προσταγάς του· ως τόσον η τύχη των δεν εφαίνετο βελτιουμένη με την ευπείθειάν των, επειδή ενικήθησαν από τον Αριστομένη, όστις απωλέσας την ασπίδα του, εν ω κατεδίωκε τον εχθρόν, έγινε αιτία να μη νικηθώσιν οι Σπαρτιάται κατά κράτος. Μετ’ ολίγον υκολούθησε Δευτέρα, και Τρίτη φθορά των Λακεδαιμονίων, οίτινες απελπισθέντες, απεφάσισαν να κάμωσιν ειρήνην με κάθε λογής συνθήκην· πλην ο Τυρταίος τους διήγειρε τόσον με τας στρατιωτικάς του δημηγορίας, και με τα ηρωϊκά του ελεγεία[3], ώστε απεφάσισαν να πολεμήσωσι και εκ δευτέρου, και νικήσαντες, έλαβον εν ολίγω εις ένα ακροβολισμόν αιχμάλωτον τον Αριστομένη, και πεντήκοντα των οπαδών του.
Μετά μίαν αυστηράν υποταγήν τριάκοντα εννέα χρόνων[1], οι Μεσσήνιοι έκαμον τέλος πάντων μίαν ανδρικήν απόπειραν διά να ελευθερωθώσιν υπό την οδηγίαν του γενναιοτάτου, και εμπειροτάτου στρατηγού Αριστομένους. Η τύχη της πρώτης μάχης ην αμφιρρεπής, και οι Λακεδαιμόνιοι παρεκινήθησαν από το Μαντείον να ζητήσωσι στρατηγόν από τους Αθηναίους, οι οποίοι έστειλαν τον Τυρταίον, ποιητήν τινα και διδάσκαλον γραμμάτων[2], του οποίου το κύριον έργον ην να δημηγορή, και να επαγγέλη στίχους. Ούτος ο νέος στρατηγός πολλά ολίγον μεν ήρεσκε τοις Σπαρτιάταις, αλλ’ η προς το Μαντείον ευλάβεια εκράτει αυτούς ευπειθείς εις τας προσταγάς του· ως τόσον η τύχη των δεν εφαίνετο βελτιουμένη με την ευπείθειάν των, επειδή ενικήθησαν από τον Αριστομένη, όστις απωλέσας την ασπίδα του, εν ω κατεδίωκε τον εχθρόν, έγινε αιτία να μη νικηθώσιν οι Σπαρτιάται κατά κράτος. Μετ’ ολίγον υκολούθησε Δευτέρα, και Τρίτη φθορά των Λακεδαιμονίων, οίτινες απελπισθέντες, απεφάσισαν να κάμωσιν ειρήνην με κάθε λογής συνθήκην· πλην ο Τυρταίος τους διήγειρε τόσον με τας στρατιωτικάς του δημηγορίας, και με τα ηρωϊκά του ελεγεία[3], ώστε απεφάσισαν να πολεμήσωσι και εκ δευτέρου, και νικήσαντες, έλαβον εν ολίγω εις ένα ακροβολισμόν αιχμάλωτον τον Αριστομένη, και πεντήκοντα των οπαδών του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου