Ιστορία της Ελλάδος ΜΔ΄
Ολιβιέρου Γολδσμιθίου, Βιέννη 1805
Καιάδας
Μία τοιαύτη αυστηρά προσταγή, ήτις απηγόρευε πάσαν ηδονήν και πολυτέλειαν, δεν ήρεσκε παντελώς τοις πλουσίοις, οίτινες εύρισκον οσημέραι προφάσεις να ονειδίζωσι τον Νομοθέτην διά τας καινοτομίας του. Διό συνέβαινον συχνοί θόρυβοι, και εις ένα τούτων νεανίσκος τις, ονομαζόμενος Άλκανδρος, απέκοψε τον ένα οφθαλμόν του Λυκούργου, προς ον όμως ευρισκόμενος ευνοϊκώς ο λαός, και θυμωθείς επί τη τόλμη του Αλκάνδρου, περέδωκε τούτον εις χείρας του Λυκούργου, διά να τον παιδεύση κατ’ αξίαν. Αλλ’ ο Λυκούργος αντί να θυμωθή αλόγως, ωκειώσατο τον εχθρόν του με κάθε τέχνην ευνοίας τε και φιλίας, ώστε τελευταίον ο πονηρότατος και αυθαδέστατος από όλους τους Σπαρτιάτες πρότερον, εγένετο νυν ο νουνεχέστατος και σωφρονικώτατος, και ο χρησιμώτατος συμβοηθός προς στερέωσιν των νέων νόμων του Λυκούργου.
Κατ’ αυτόν τον τρόπον επιμένων ο Λυκούργος σταθερώς εις τους σκοπούς του, και απτόητος εις κάθε ενάντιον, επεχείρισε την μεταρρύθμισιν, και διακόσμισιν των ηθών των συμπολιτών του. Επειδή δε η ανατροφή των παίδων ην η πρωτίστη φροντίς ενός Νομοθέτου, εφρόντισε πρωϊμώτατα να ενστάξη εν ταις ψυχαίς των παίδων τοιαύτας αρχάς, καθ’ ας έμελλον να γεννώνται τρόπον τινά με συναίσθησιν τάξεως και παιδείας. Η καθολική δόξα του ην, ότι τα παιδία ήσαν το κύριον κτήμα της πατρίδος, και ανήκον περισσότερον εις την πολιτείαν, παρέξ εις τους γονείς των(1). Όθεν και ήρξατο κατ’ αυτήν την σύλληψιν αυτών, υποχρεώνων πάσαν μητέρα να μεταχειρίζεται τοιαύτην δίαιταν και γύμνασιν, οία εχρειάζετο προς γέννησιν ενός ανδρείου, και υγιούς παιδίου. Επειδή δε κατ’ εκείνον τον καιρόν όλοι οι νόμοι φέρουσιν ίχνη εν εαυτοίς της σκληρότητος, και αγριότητος των καιρών, δεν είναι παράδοξον, αν ο Λυκούργος διώρισε να κρημνίζωνται εις ένα βάραθρον (Αποθέτας) πλησίον του όρους Ταϋγέτου όλα τα παιδία, οπού ήσαν δύσμορφα, αδύνατα, και επομένως άχρηστα εις μίαν ταλαιπωρητικήν, και εύτονον ζωήν. Τούτο εθεωρείτο ως δημοσία τιμωρία των μητέρων. Και αυτός επενοήθη ο συντομώτερος δρόμος, διά να ελευθερωθή η πατρίς από παντός μέλλοντος οχληρού βάρους.
(1) Αριστ. Πολ. Βιβλ. Η΄.
Ολιβιέρου Γολδσμιθίου, Βιέννη 1805
Καιάδας
Μία τοιαύτη αυστηρά προσταγή, ήτις απηγόρευε πάσαν ηδονήν και πολυτέλειαν, δεν ήρεσκε παντελώς τοις πλουσίοις, οίτινες εύρισκον οσημέραι προφάσεις να ονειδίζωσι τον Νομοθέτην διά τας καινοτομίας του. Διό συνέβαινον συχνοί θόρυβοι, και εις ένα τούτων νεανίσκος τις, ονομαζόμενος Άλκανδρος, απέκοψε τον ένα οφθαλμόν του Λυκούργου, προς ον όμως ευρισκόμενος ευνοϊκώς ο λαός, και θυμωθείς επί τη τόλμη του Αλκάνδρου, περέδωκε τούτον εις χείρας του Λυκούργου, διά να τον παιδεύση κατ’ αξίαν. Αλλ’ ο Λυκούργος αντί να θυμωθή αλόγως, ωκειώσατο τον εχθρόν του με κάθε τέχνην ευνοίας τε και φιλίας, ώστε τελευταίον ο πονηρότατος και αυθαδέστατος από όλους τους Σπαρτιάτες πρότερον, εγένετο νυν ο νουνεχέστατος και σωφρονικώτατος, και ο χρησιμώτατος συμβοηθός προς στερέωσιν των νέων νόμων του Λυκούργου.
Κατ’ αυτόν τον τρόπον επιμένων ο Λυκούργος σταθερώς εις τους σκοπούς του, και απτόητος εις κάθε ενάντιον, επεχείρισε την μεταρρύθμισιν, και διακόσμισιν των ηθών των συμπολιτών του. Επειδή δε η ανατροφή των παίδων ην η πρωτίστη φροντίς ενός Νομοθέτου, εφρόντισε πρωϊμώτατα να ενστάξη εν ταις ψυχαίς των παίδων τοιαύτας αρχάς, καθ’ ας έμελλον να γεννώνται τρόπον τινά με συναίσθησιν τάξεως και παιδείας. Η καθολική δόξα του ην, ότι τα παιδία ήσαν το κύριον κτήμα της πατρίδος, και ανήκον περισσότερον εις την πολιτείαν, παρέξ εις τους γονείς των(1). Όθεν και ήρξατο κατ’ αυτήν την σύλληψιν αυτών, υποχρεώνων πάσαν μητέρα να μεταχειρίζεται τοιαύτην δίαιταν και γύμνασιν, οία εχρειάζετο προς γέννησιν ενός ανδρείου, και υγιούς παιδίου. Επειδή δε κατ’ εκείνον τον καιρόν όλοι οι νόμοι φέρουσιν ίχνη εν εαυτοίς της σκληρότητος, και αγριότητος των καιρών, δεν είναι παράδοξον, αν ο Λυκούργος διώρισε να κρημνίζωνται εις ένα βάραθρον (Αποθέτας) πλησίον του όρους Ταϋγέτου όλα τα παιδία, οπού ήσαν δύσμορφα, αδύνατα, και επομένως άχρηστα εις μίαν ταλαιπωρητικήν, και εύτονον ζωήν. Τούτο εθεωρείτο ως δημοσία τιμωρία των μητέρων. Και αυτός επενοήθη ο συντομώτερος δρόμος, διά να ελευθερωθή η πατρίς από παντός μέλλοντος οχληρού βάρους.
(1) Αριστ. Πολ. Βιβλ. Η΄.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου