Ιστορία της Ελλάδος ΜΓ΄
Ολιβιέρου Γολδσμιθίου, Βιέννη 1805.
Ο Μέλας Ζωμός
Και αυτά τα παιδία ελάμβανον μέρος εις αυτά τα συσσίτια, όπου εισήγοντο ως εις διδασκαλεία σωφροσύνης τε και μετριότητος. Εις αυτά τα λιτά συμπόσια ήσαν απηγορευμέναι αι αισχραί και απαίδευτοι ομιλίαι, αι πολύλογοι διατριβαί, και η μεγαληγορία. Καθείς εσπούδαζε να εκφράζη τα νοήματά του με την ενδεχομένην ευκρίνειαν και συντομίαν, και η μεν αγχίνοια ην ο άρτυμα των φαγητών, η δε άκρα σιωπή έδιδε την ασφάλειαν εις την διατριβήν(1). Ευθύς οπού νέος τις εισέβαινε εις το συσσίτιον, ο πρεσβύτερος της συντροφίας συνείθιζε να λέγη προς τον νέον, δεικνύων με τον δάκτυλον προς την θύραν. Χωρίς να ομιλήσης έξω τίποτε, πορεύου ταύτην την οδόν(2). Το δε συνηθέστερον αυτοίς φαγητόν ην ο μέλας ζωμός, του οποίου η κατασκευή δεν είναι άγνωστη, πλην κρέας δεν περιείχεν, επειδή αυτοί δεν το έτρωγον, και ημπορεί να ωμοίαζε με τους από φακών ζωμούς, οπού συνεθίζονται μέχρι της σήμερον κατά την Ήπειρον. Ο Διονύσιος ο τύραννος(3) εύρεν αυτόν πολλά αηδή, προς ον όμως ορθώς απεκρίθη ο μάγειρος, ότι ο ζωμός ην πολλά αηδής, μη ων αρτυμένος με πείναν(4).
(1) Wit was admitted to season the banquet, and secrecy to give it security.
(2) Διά τούτων έξω λόγος ουκ εκπορεύεται. Πλουτ. εν Λυκ.
(3) Cic. quaest. Tusc. lib. 5.
(4) Εν ανάκδοτον εξ Αθηναίου του Δειπνοσοφιστού (Η΄. Κεφ. 6.) είναι αξιοσημείωτον. Συβαρίτης τις συνέφαγε κατά τύχην μετά των Σπαρτιατών, και μετά το φαγείν είπε προς τούτους, ότι αυτοί ήσαν ανδρειότατοι πάντων, επειδή ασυγκρίτως μυριάκις ήθελε προτιμήση τις τον θάνατον, παρά να φάγη τον αθλιέστατον μέλαν ζωμόν των.
Ολιβιέρου Γολδσμιθίου, Βιέννη 1805.
Ο Μέλας Ζωμός
Και αυτά τα παιδία ελάμβανον μέρος εις αυτά τα συσσίτια, όπου εισήγοντο ως εις διδασκαλεία σωφροσύνης τε και μετριότητος. Εις αυτά τα λιτά συμπόσια ήσαν απηγορευμέναι αι αισχραί και απαίδευτοι ομιλίαι, αι πολύλογοι διατριβαί, και η μεγαληγορία. Καθείς εσπούδαζε να εκφράζη τα νοήματά του με την ενδεχομένην ευκρίνειαν και συντομίαν, και η μεν αγχίνοια ην ο άρτυμα των φαγητών, η δε άκρα σιωπή έδιδε την ασφάλειαν εις την διατριβήν(1). Ευθύς οπού νέος τις εισέβαινε εις το συσσίτιον, ο πρεσβύτερος της συντροφίας συνείθιζε να λέγη προς τον νέον, δεικνύων με τον δάκτυλον προς την θύραν. Χωρίς να ομιλήσης έξω τίποτε, πορεύου ταύτην την οδόν(2). Το δε συνηθέστερον αυτοίς φαγητόν ην ο μέλας ζωμός, του οποίου η κατασκευή δεν είναι άγνωστη, πλην κρέας δεν περιείχεν, επειδή αυτοί δεν το έτρωγον, και ημπορεί να ωμοίαζε με τους από φακών ζωμούς, οπού συνεθίζονται μέχρι της σήμερον κατά την Ήπειρον. Ο Διονύσιος ο τύραννος(3) εύρεν αυτόν πολλά αηδή, προς ον όμως ορθώς απεκρίθη ο μάγειρος, ότι ο ζωμός ην πολλά αηδής, μη ων αρτυμένος με πείναν(4).
(1) Wit was admitted to season the banquet, and secrecy to give it security.
(2) Διά τούτων έξω λόγος ουκ εκπορεύεται. Πλουτ. εν Λυκ.
(3) Cic. quaest. Tusc. lib. 5.
(4) Εν ανάκδοτον εξ Αθηναίου του Δειπνοσοφιστού (Η΄. Κεφ. 6.) είναι αξιοσημείωτον. Συβαρίτης τις συνέφαγε κατά τύχην μετά των Σπαρτιατών, και μετά το φαγείν είπε προς τούτους, ότι αυτοί ήσαν ανδρειότατοι πάντων, επειδή ασυγκρίτως μυριάκις ήθελε προτιμήση τις τον θάνατον, παρά να φάγη τον αθλιέστατον μέλαν ζωμόν των.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου