Ιστορία της Ελλάδος

Ιστορία της Ελλάδος ΞΘ΄
Ολιβιέρου Γολδσμιθίου, Βιέννη 1805

η κατάργηση της προίκας

Έπειτα επέτρεψεν ο Σόλων παντί ανθρώπω, να διαυθεντεύη την διαφοράν εκείνου, οπού ηδικείτο, ή υβρίζετο. Διά τούτου κάθε πολίτης εγίνετο εχθρός του αδικούντος· και ούτως οι θορυβοποιοί, και ανειρήνευτοι άνθρωποι ενικώντο από τον περισσότερον αριθμόν των εναντιουμένων.

Μετά ταύτα κατέλυσε την συνήθειαν, οπού είχον να δίδωσι προίκα εις τας θυγατέρας των, εκ΄τος ειμή ήσαν μονογενείς. Η νύμφη δεν έφερεν άλλό τι εις τον νυμφίον, ει μη τρεις στολάς (φορεσιάς), κάιτινα σκεύη μικρού νομίσματος άξια. Ο δε σκοπός αυτού ην, να μη γίνεται ο γάμος μισθοφόρος, και ώνιος, αλλά να θεωρήται ως μία έντιμος ένωσις μόνον προς αμοιβαίαν ευτυχίαν και των δύο μερών, και προς κοινόν όφελος της πατρίδος[1].

Προ τούτου του Νομοθέτου, οι Αθηναίοι δεν είχον την ελευθερίαν να κάμνωσι διαθήκην, αλλ’ η ουσία του αποθανόντος διέβαινεν εξ ανάγκης εις τα παιδία του, και συγγενείς. Ο Σόλων έδωκεν άδειαν εις κάθ’ άτεκνον πατέρα να μεταχειρισθή όλα τα υπάρχοντα του κατά την θέλησιν, προκρίνων την φιλίαν από την συγγένειαν, και την προαίρεσιν από την ανάγκην[2]. Διά τούτου του νόμου ο δεσμός μεταξύ γονέων και τέκνων έγινε στερεώτερος και βεβαιότερος, επιστηρίζων μεν την έννομον αυθεντίαν των γονέων, αυξάνων δε την αναγκαίαν υποταγήν των παίδων.

[1] Πλούτ. εν βίω Σόλ.
[2] Φιλία ντε συγγενείας ετίμησε μάλλον, και χάριν ανάγκης (Πλούτ. εν Σόλ.)