Ιστορία της Ελλάδος ΚΒ΄
Ολιβιέρου Γολδσμιθίου, Βιέννη 1805
Τρωϊκά Β΄
Φθάσαντες ουν οι Έλληνες εις την Τρωάδα, καταδιώκουσι τους Τρωαδίτας εις τα τείχη της πόλεως, προσπαθώσι να την κυριεύσωσι δι’ εφόδου, αλλ’ εις μάτην, αναγκάζονται λοιπόν να την πολιορκήσωσι, τέλος δε μη έχοντες ζωοτροφίαν, άρχησαν να αρπάζωσι τας γειτόνους χώρας, αλλ’ η τοιαύτη πηγή δεν ημπορεί να διαρκέση πολύ. Διά τούτο οι μεν αυτών εστάλησαν προς γεωργίαν των πεδιάδων της Θρακικής χερσονήσου, οι δε καθήμενοι, επολιώρκουν την πόλιν. Οι Τρωαδίται μη φοβούμενοι, επολιώρκουν την πόλιν. Οι Τρωαδίται μη φοβούμενοι τους αναπολειφθέντας Έλληνας, εξήρχοντο πολλάκις εις μάχην, και ενέβαλλον εις την πόλιν νέας ζωοτροφίας. Και ούτως εννέα χρόνοι παρήλθον, χωρίς να υπερισχύση κανένα μέρος. Εν δε τω δεκάτω έτει αι προφανείς συμφοραί των Ελλήνων, προυξένησαν ταχέως την πτώσιν της υπερηφάνου πόλεως του Πριάμου. Ο φθοροποιός λοιμός, οπού συνέβη εις το στράτευμα των Ελλήνων, και η περιβόητος διχόνοια του Αχιλλέως και Αγαμέμνονος, ηδυνάτισαν τους Έλληνας ουκ ολίγον. Οι Τρωαδίται εγκαρδιωθέντες, ώρμησαν πολλάκις εις τους Έλληνας κατά το στρατόπεδον, νικήσαντες αυτούς εις διαφόρους μάχας, ων εν τη τελευταία εφονεύθη παρά του Έκτορος, του ανδρειοτάτου των Τρωαδιτών, ο ειλικρινής φίλος του Αχιλλέως Πάτροκλος. Ο θάνατος του Πατρόκλου παρώργισε τον Αχιλλέα κατά των Τρωαδιτών, όστις άχρι τούδε δεν επολέμει διά τον προς τον Αγαμέμνονα θυμόν του, και ελθών πάλιν εις το στρατόπεδον, έσβυσε την φλόγα της οργής του εις το αίμα του Έκτορος, όστις ενομίζετο ως τείχος ακαταμάχητον της Τρωάδος, η οποία και ου πολύ μετά τον θάνατόν του εκυριεύθη κατά τινας μεν δόλω και προδοσία, κατ’ άλλους δε στρατηγήματι, ολίγων τινών διασωθέντων εκ των φλογών εις εκείνον τον θόρυβον. Τοιουτωτρόπως οι Έλληνες αναλαβόντες την Ελένην, εκδικήθησαν εντελέστατα την τε οικίαν, και το έθνος του πρωταιτίου του πολέμου.
Η Ελλάς εθριάμβευεν, αλλά μελαγχολικός ο θρίαμβος, επειδή μετά την επιστροφήν των διχόνοιαι, και εμφύλιοι πόλεμοι συνέβησαν εις όλας τας πολείς της Ελλάδος. Πολλοί των βασολέων κατέφυγον μετά την επιστροφήν των εις μακρυνούς τόπους, χωρίς ελπίδος επιστροφής. Ο Αγαμέμνων επιστρέψας εις το Άργος, εφονεύθη υπό της γυναικός του κλυταιμνήστρας, διά τον άνομον έρωτά της μετά του Αιγίσθου, ο δ’ υιός του Ορέστης καταφυγών εις Αθήνας, και επανελθών εις Άργος μεθ’ επτά χρόνους, εφόνευσε τον Αίγισθον μετά της ενόχου μητρός του, μείνας αυτοκέφαλος της βασιλείας. Ο Μενεσθεύς βασιλεύς των Αθηνών απέθανεν εν τη Μήλω. Ο υιός του Αχιλλέως Πύρρος κατώκησε της Ηπείρου. Γνωσταί είναι αι τύχαι του Οδυσσέως, όστις μετά πολλών χρόνων περιπλάνησιν, ανέλαβε μεν πάλιν το βασίλειον της Ιθάκης, αλλ’ ουχί χωρίς αιματοχυσίας των ευγενεστέρων υπηκόων του. Τοιούτος υπάρχει ο θρυλλούμενος Τρωϊκός πόλεμος και τα εξ αυτού κατά τους καλλίστους Συγγραφείς, εν οις ο Όμηρος κατέχει πάντοτε τα πρωτεία.
Ολιβιέρου Γολδσμιθίου, Βιέννη 1805
Τρωϊκά Β΄
Φθάσαντες ουν οι Έλληνες εις την Τρωάδα, καταδιώκουσι τους Τρωαδίτας εις τα τείχη της πόλεως, προσπαθώσι να την κυριεύσωσι δι’ εφόδου, αλλ’ εις μάτην, αναγκάζονται λοιπόν να την πολιορκήσωσι, τέλος δε μη έχοντες ζωοτροφίαν, άρχησαν να αρπάζωσι τας γειτόνους χώρας, αλλ’ η τοιαύτη πηγή δεν ημπορεί να διαρκέση πολύ. Διά τούτο οι μεν αυτών εστάλησαν προς γεωργίαν των πεδιάδων της Θρακικής χερσονήσου, οι δε καθήμενοι, επολιώρκουν την πόλιν. Οι Τρωαδίται μη φοβούμενοι, επολιώρκουν την πόλιν. Οι Τρωαδίται μη φοβούμενοι τους αναπολειφθέντας Έλληνας, εξήρχοντο πολλάκις εις μάχην, και ενέβαλλον εις την πόλιν νέας ζωοτροφίας. Και ούτως εννέα χρόνοι παρήλθον, χωρίς να υπερισχύση κανένα μέρος. Εν δε τω δεκάτω έτει αι προφανείς συμφοραί των Ελλήνων, προυξένησαν ταχέως την πτώσιν της υπερηφάνου πόλεως του Πριάμου. Ο φθοροποιός λοιμός, οπού συνέβη εις το στράτευμα των Ελλήνων, και η περιβόητος διχόνοια του Αχιλλέως και Αγαμέμνονος, ηδυνάτισαν τους Έλληνας ουκ ολίγον. Οι Τρωαδίται εγκαρδιωθέντες, ώρμησαν πολλάκις εις τους Έλληνας κατά το στρατόπεδον, νικήσαντες αυτούς εις διαφόρους μάχας, ων εν τη τελευταία εφονεύθη παρά του Έκτορος, του ανδρειοτάτου των Τρωαδιτών, ο ειλικρινής φίλος του Αχιλλέως Πάτροκλος. Ο θάνατος του Πατρόκλου παρώργισε τον Αχιλλέα κατά των Τρωαδιτών, όστις άχρι τούδε δεν επολέμει διά τον προς τον Αγαμέμνονα θυμόν του, και ελθών πάλιν εις το στρατόπεδον, έσβυσε την φλόγα της οργής του εις το αίμα του Έκτορος, όστις ενομίζετο ως τείχος ακαταμάχητον της Τρωάδος, η οποία και ου πολύ μετά τον θάνατόν του εκυριεύθη κατά τινας μεν δόλω και προδοσία, κατ’ άλλους δε στρατηγήματι, ολίγων τινών διασωθέντων εκ των φλογών εις εκείνον τον θόρυβον. Τοιουτωτρόπως οι Έλληνες αναλαβόντες την Ελένην, εκδικήθησαν εντελέστατα την τε οικίαν, και το έθνος του πρωταιτίου του πολέμου.
Η Ελλάς εθριάμβευεν, αλλά μελαγχολικός ο θρίαμβος, επειδή μετά την επιστροφήν των διχόνοιαι, και εμφύλιοι πόλεμοι συνέβησαν εις όλας τας πολείς της Ελλάδος. Πολλοί των βασολέων κατέφυγον μετά την επιστροφήν των εις μακρυνούς τόπους, χωρίς ελπίδος επιστροφής. Ο Αγαμέμνων επιστρέψας εις το Άργος, εφονεύθη υπό της γυναικός του κλυταιμνήστρας, διά τον άνομον έρωτά της μετά του Αιγίσθου, ο δ’ υιός του Ορέστης καταφυγών εις Αθήνας, και επανελθών εις Άργος μεθ’ επτά χρόνους, εφόνευσε τον Αίγισθον μετά της ενόχου μητρός του, μείνας αυτοκέφαλος της βασιλείας. Ο Μενεσθεύς βασιλεύς των Αθηνών απέθανεν εν τη Μήλω. Ο υιός του Αχιλλέως Πύρρος κατώκησε της Ηπείρου. Γνωσταί είναι αι τύχαι του Οδυσσέως, όστις μετά πολλών χρόνων περιπλάνησιν, ανέλαβε μεν πάλιν το βασίλειον της Ιθάκης, αλλ’ ουχί χωρίς αιματοχυσίας των ευγενεστέρων υπηκόων του. Τοιούτος υπάρχει ο θρυλλούμενος Τρωϊκός πόλεμος και τα εξ αυτού κατά τους καλλίστους Συγγραφείς, εν οις ο Όμηρος κατέχει πάντοτε τα πρωτεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου