Ιστορία της Ελλάδος

Ιστορία της Ελλάδος ΚΕ΄
Ολιβιέρου Γολδσμιθίου, Βιέννη 1805

Ολυμπιακοί αγώνες

Όλαι δε αύται αι πόλεις, καίτοι διαφέρουσαι αλλήλων εν τω φανερώ κατά τους νόμους, και τα ιδιαίτερα συμφέροντα, ήσαν μ' όλον τούτο ηνωμέναι με την αυτήν χαρακτηριστικήν αλαζονείαν, δι' ην και εθεώρουν τα λοιπά έθνη ως βάρβαρα και ανίσχυρα, περιφρονούντες και αυτήν την Αίγυπτον, οπού εδίδαξεν αυτούς πάσαν τέχνην, και παν πολιτικόν σύστημα, και θεωρούντες την ως ημιβάρβαρον μάλλον, ή αξίαν του ονόματος της σοφίας.

Διά να γένη ο δεσμός των πολιτειών της Ελλάδος στενώτερος, διετάχθησαν απανταχόσε διάφοροι αγώνες [1], εν οις οι ευδοκιμούντες εστεφανούντο διαφόροις άθλοις και βραβείοις. Ούτοι οι Αγώνες διετάχθησαν διά πολλά ωφέλιμα αίτια. Πρώτον μεν διά να έχωσιν αι διάφοροι πολιτείαι ευκαιρίαν προς συνέλευσιν. Έπειτα δε ίνα περισσεύη ο ζήλος προς την θρησκείαν. Και τέλος ίνα εξασκώνται οι νέοι εις τα του πολέμου, αυξάνοντες την ρώμην και δραστικότητα, τα αναγκαιότατα τότε προς νίκην.

[1] Από όλους τους αγώνας οι Ολυμπιακοί υπάρχουσιν οι περιφημότεροι. Ούτοι κατά διαφόρους Συγγραφείς (Παυσ. Ε΄1. κτ. Στρ. Η΄.) συνεστάθησαν από διαφόρους, εξ ότου δε ανενεώθησαν υπό του Ιφίτου 3120 π.Χ. επί του Λυκούργου, επαίζοντο αδιακόπως κάθε τέσσαρας χρόνους διά πέντε ημερών περί τα μέσα του μηνός Ιουλίου μετά μεγάλης πομπής. Αλλ' η καθ' αυτό χρονολογία των Ολυμπιάδων μετρείται από του Κοροίβου, ότε ενίκησεν εν τω Ιπποδρομίω προ Χριστού γεννήσεως 776, από κτίσεως κόσμου 3228, εν τω τρίτω έτει Αισχύλου του παντοτεινού Άρχοντος εν Αθήναις, 408 χρόνους μετά την άλωσιν της Τρωάδος, και ότε αυταί είχον παιχθή εικοσιοκτώ φοραίς. Από της χρονολογίας των Ολυμπιάδων όλαι αι ειδήσεις των Ελλήνων νομίζονται ως ιστορικαί, εν ω αι προ αυτών κατά τον Βάρρωνα λογίζονται ήτοι ως άδηλοι, ή ως μυθώδεις.

Ιστορία της Ελλάδος

Ιστορία της Ελλάδος ΚΔ΄

Ολιβιέρου Γολδσμιθίου, Βιέννη 1805

Μακεδονία

ΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟΝ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ έσχεν πρώτον βασιλέα τον Καρανόν[1], απόγονον του Ηρακλέους, αφ' ου και διήρκεσεν 626 χρόνους, έως ότου ελθόντες οι Ρωμαίοι, έλαβον τον Περσέα αιχμάλωτον.

Τοιαύτην εικόνα παρίστησιν ημίν η Ελλάς εν τη πρώτη νηπιότητι, μίαν σωρείαν πολιτιδίων, ων εκάστη είχε τον ξεχωριστόν βασιλέα της, κοινώς μεν υπέρ της αμοιβαίας ασφαλείας τε και του συμφέροντος αλυσοδεδεμένων, ιδιαιτέρως δε στασιαζουσών προς αλλήλας, και κατεχθρευομένων, εξ αιτίας και μόνης της ζηλοτυπίας των βασιλέων, πηγής παντοτεινής διχονοιών, ως πολλάκις συμβαίνει εις τοιαύτα βασιλίδια. Αλλά τέλος αύται αι πολιτείαι άρχησαν να εξυπνώσι βαθμηδόν από τον λήθαργον της ελεεινής αυτών καταστάσεως. Ο λαός σωφρονισθείς από τας δυστυχίας του, και μη υποφέρων πλέον την παντοτεινήν έχθραν και διχόνοιαν ων βασιλέων, επεθύμει να είναι ελεύθερος. Το πνεύμα της ελευθερίας υπερίσχυσε καθ' όλην την Ελλάδα, και ούτω πάσα επαρχία, πλην Μακεδονίας, μετέβαλε την διοίκησιν εκ Μοναρχίας εις Δημοκρατίαν, η οποία διέφερε μ' όλον τούτο τη μορφή αναλόγως τω αριθμώ των πόλεων, κατά το διάφορον πνεύμα, και τον ιδιαίτερον χαρακτήρα εκάστου λαού.

[1] 2170. κτ. τ.

Ιστορία της Ελλάδος

Ιστορία της Ελλάδος ΚΓ΄
Ολιβιέρου Γολδσμιθίου, Βιέννη 1805

Κόρινθος

Η ΚΟΡΙΝΘΟΣ άρχησε βραδύτερον, ή αι ανωτέρω ρηθείσαι πόλεις, να λαμβάνη μορφήν μιας επαρχίας, και να διοικήται τακτικώς από βασιλείς. αύτη ούσα πρότερον υποκειμένη εις το Άργος, και εις τας Μυκήνας, εκυριεύθη τέλος υπό του υιού του Αιόλου Σισύφου, του οποίου ο υιός Γλαύκος συνέστησε τα Ίσθμια(1). Επί της βασιλείας των υιών του Προπόδα εξουσίασε ταύτης ο Ηρακλείδης Αλήτης, εξ ου κατήγοντο και οι Βακχιάδαι, οίτινες υπέρ τους διακοσίους τον αριθμόν, μετέβαλον την βασιλικήν διοίκησιν εις αριστοκρατικήν, εκλέγοντες κατ' έτος εξ αυτών αρχηγόν τινα υπό το όνομα Πρύτανιν(2). Εν ταύτη τη αριστοκρατική εξουσία, η οποία διήρκεσε περί τας πέντε γενεάς, στείλαντες οι Κορίνθιοι αποικίας κατώκισαν τας Συρακούσας και την Κέρκυραν, αύτη δε την Επίδαμνον και Απολλωνίαν εν Ιλλυρία. Τέλος εκδιώξας τους Βακχιάδας ο Κύψελος, υιός του Ηετίωνος, έλαβε το σκήπτρον της τυραννίας, μεθ' ον βασιλεύει ο υιός του Περίανδρος, γνωστός διά τε την συναρίθμησίν του μεταξύ των επτά σοφών της Ελλάδος, και διά τα κρίματά του(3), δι ά και παροργισθέντες οι Κορίνθιοι, και φονέυσαντες τον διάδοχόν του Ψαμμήτιχον(4), μετέβαλον την διοίκησιν εις ένα μίγμα ολιγαρχίας και δημοκρατίας, και έκτοτε το προς την Μοναρχίαν μίσος, το πρόσφορον εμπόριον, η θέσις του Ισθμού, η μόνη κοινωνία μετά της Πελοποννήσου και της ξηράς, ηνάγκασαν τους Κορινθίους εις διαφόρους εμφυλίους πολέμους της Ελλάδος(5).

(1) Παυσ. Α΄.

(2) Ο αυτός. Κορνθ. Β΄.

(3) Ηρ. Ε΄. 92. παρ. 6.

(4) Αρ. πολ. Ε΄. 12.

(5) Vinding. Hellen. p. 160. sqq.

Ιστορία της Ελλάδος

Ιστορία της Ελλάδος ΚΒ΄
Ολιβιέρου Γολδσμιθίου, Βιέννη 1805
Τρωϊκά Β΄

Φθάσαντες ουν οι Έλληνες εις την Τρωάδα, καταδιώκουσι τους Τρωαδίτας εις τα τείχη της πόλεως, προσπαθώσι να την κυριεύσωσι δι’ εφόδου, αλλ’ εις μάτην, αναγκάζονται λοιπόν να την πολιορκήσωσι, τέλος δε μη έχοντες ζωοτροφίαν, άρχησαν να αρπάζωσι τας γειτόνους χώρας, αλλ’ η τοιαύτη πηγή δεν ημπορεί να διαρκέση πολύ. Διά τούτο οι μεν αυτών εστάλησαν προς γεωργίαν των πεδιάδων της Θρακικής χερσονήσου, οι δε καθήμενοι, επολιώρκουν την πόλιν. Οι Τρωαδίται μη φοβούμενοι, επολιώρκουν την πόλιν. Οι Τρωαδίται μη φοβούμενοι τους αναπολειφθέντας Έλληνας, εξήρχοντο πολλάκις εις μάχην, και ενέβαλλον εις την πόλιν νέας ζωοτροφίας. Και ούτως εννέα χρόνοι παρήλθον, χωρίς να υπερισχύση κανένα μέρος. Εν δε τω δεκάτω έτει αι προφανείς συμφοραί των Ελλήνων, προυξένησαν ταχέως την πτώσιν της υπερηφάνου πόλεως του Πριάμου. Ο φθοροποιός λοιμός, οπού συνέβη εις το στράτευμα των Ελλήνων, και η περιβόητος διχόνοια του Αχιλλέως και Αγαμέμνονος, ηδυνάτισαν τους Έλληνας ουκ ολίγον. Οι Τρωαδίται εγκαρδιωθέντες, ώρμησαν πολλάκις εις τους Έλληνας κατά το στρατόπεδον, νικήσαντες αυτούς εις διαφόρους μάχας, ων εν τη τελευταία εφονεύθη παρά του Έκτορος, του ανδρειοτάτου των Τρωαδιτών, ο ειλικρινής φίλος του Αχιλλέως Πάτροκλος. Ο θάνατος του Πατρόκλου παρώργισε τον Αχιλλέα κατά των Τρωαδιτών, όστις άχρι τούδε δεν επολέμει διά τον προς τον Αγαμέμνονα θυμόν του, και ελθών πάλιν εις το στρατόπεδον, έσβυσε την φλόγα της οργής του εις το αίμα του Έκτορος, όστις ενομίζετο ως τείχος ακαταμάχητον της Τρωάδος, η οποία και ου πολύ μετά τον θάνατόν του εκυριεύθη κατά τινας μεν δόλω και προδοσία, κατ’ άλλους δε στρατηγήματι, ολίγων τινών διασωθέντων εκ των φλογών εις εκείνον τον θόρυβον. Τοιουτωτρόπως οι Έλληνες αναλαβόντες την Ελένην, εκδικήθησαν εντελέστατα την τε οικίαν, και το έθνος του πρωταιτίου του πολέμου.

Η Ελλάς εθριάμβευεν, αλλά μελαγχολικός ο θρίαμβος, επειδή μετά την επιστροφήν των διχόνοιαι, και εμφύλιοι πόλεμοι συνέβησαν εις όλας τας πολείς της Ελλάδος. Πολλοί των βασολέων κατέφυγον μετά την επιστροφήν των εις μακρυνούς τόπους, χωρίς ελπίδος επιστροφής. Ο Αγαμέμνων επιστρέψας εις το Άργος, εφονεύθη υπό της γυναικός του κλυταιμνήστρας, διά τον άνομον έρωτά της μετά του Αιγίσθου, ο δ’ υιός του Ορέστης καταφυγών εις Αθήνας, και επανελθών εις Άργος μεθ’ επτά χρόνους, εφόνευσε τον Αίγισθον μετά της ενόχου μητρός του, μείνας αυτοκέφαλος της βασιλείας. Ο Μενεσθεύς βασιλεύς των Αθηνών απέθανεν εν τη Μήλω. Ο υιός του Αχιλλέως Πύρρος κατώκησε της Ηπείρου. Γνωσταί είναι αι τύχαι του Οδυσσέως, όστις μετά πολλών χρόνων περιπλάνησιν, ανέλαβε μεν πάλιν το βασίλειον της Ιθάκης, αλλ’ ουχί χωρίς αιματοχυσίας των ευγενεστέρων υπηκόων του. Τοιούτος υπάρχει ο θρυλλούμενος Τρωϊκός πόλεμος και τα εξ αυτού κατά τους καλλίστους Συγγραφείς, εν οις ο Όμηρος κατέχει πάντοτε τα πρωτεία.